Recensie Eeuwige rust op zondag

EEUWIGE RUST OP ZONDAG – TON BROEDERSZ. ( Ton van de Brug)

Onlangs las ik het debuut van Ton Broedersz. ‘Eeuwige rust op zondag’. Een luchtig geschreven thriller. lees hier mijn mening:

Door te veel druk zijn, las ik dit boek ook telkens alleen maar op zondag, wanneer ik tijd en rust had. ‘Eeuwige rust op zondag’, een dubbel passende betekenis in dit geval.

De cover sprak meteen aan, het witte hotel met de bloedrode ondergaande zon. Het geeft iets sinisters in combinatie met het onderschrift ‘thriller’. Wat gebeurd er als de duisternis invalt?

De flaptekst op de achterzijde paste ook goed en riep heel wat spanning op. Inhoud : Thomas, eigenaar van een goedlopend hotel-restaurant, heeft het goed voor elkaar. Het bedrijf is zijn liefde en leven. Tot die ene zondag. Een hotelgast wordt dood gevonden. Het lijkt zelfmoord, maar de gruwelijke waarheid is anders. De zondag erna wordt iemand van het personeel vermoord. Vele moorden volgen. De zondag ontwikkelt zich tot de dag des dood. Er zijn genoeg sporen die leiden naar een dader, echter is deze verdachte al heel lang dood. Thomas ziet met lede ogen aan dat zijn levenswerk vernietigd wordt. Vluchten helpt niet, op zondag staat de dood te wachten en klopt aan. Voor wie wordt het een definitief weekeinde?

In ‘Eeuwige rust op zondag’ wordt iedere week iemand vermoord in het hotel-restaurant van Thomas. Hij zit met zijn handen in het haar. Want waarom heeft iemand het juist op zijn hotel voorzien? En waarom alleen op zondag?

Het verhaal start vrij rap, eigenlijk iets te snel. Al direct in het begin worden er, vrijwel steeds op zondag, in heel korte tijd meerdere moorden gepleegd. Het begin wordt echter wat te snel en te gemakkelijk afgewerkt, waardoor het niet heel ‘echt’ overkomt. Na een paar hoofdstukken mindert de vaart wel en komt er wat meer verhaal in. Alleen nu wijkt de auteur te veel af van waar het eigenlijk om draait in het verhaal; de moorden. Er worden dan teveel zijwegen bewandeld, welke niet altijd relevant zijn. Waar er in het begin te weinig details zijn, worden er later juist teveel opgevoerd, waardoor de aandacht verslapt. Soms loop je mee, maar veel vaker dwaal je af. Er vormt zich geen constante-, noch opbouwende spanning in het verhaal.

De personages werden echter wel goed neergezet. De emoties, de spanning en de onmacht was goed voelbaar, op die momenten ervaarde je de spanning zeker wel.

Het verhaal is evenwel leuk bedacht. Luchtig en met een eigen stijl. De doorheen geweven romantiek en de culinaire uitspattingen zo nu en dan vormden ook een leuke aanvulling op het geheel.

Hoewel het plot nog een verrassende wending had, was de uitkomst toch wel enigszins voorspelbaar voor een veellezer, zoals ik. Ik zou het dan ook geen thriller willen noemen, maar eerder een politieroman. Dan komt het verhaal meer tot zijn recht, liggen de verwachtingen minder hoog en zou het een prima verhaal zijn.

Ook wil ik zeker nog een volgend boek lezen van Ton Broedersz, want ik denk dat deze debuterende auteur meer in zich heeft, dan hij nu liet zien.

Recensie Op dinsdag gesloten

OP DINSDAG GESLOTEN – KEES VAN DER WAL

In ‘Op dinsdag gesloten is Café-bistro ‘De Wit’ het decor van allerlei ongelukkige verwikkelingen. Normaal een plek bomvol gezelligheid, 7/7 open en een bont gezelschap van jong en oud, dat er vrijwel dagelijks vertoeft. Maar wat ik nog niet wist, was dat die week mijn leven drastisch zou veranderen.

Hoewel ik dagelijks in mijn eigen Selfpub Café vertoef, ga ik ook wel eens een straatje om.

Dinsdag was daarom altijd mijn favoriete dag voor een cafébezoek elders. Lekker aan de bar hangen met een biertje na een drukke werkdag of soms aan een tafeltje verscholen achter een boek. Mensen observeren doe ik graag.
Die bewuste dag besloot ik naar het alom bekende café-bistro ‘De Wit’ te gaan. Zeven dagen per week geopend, hing een bordje op de deur, had ik gezien. Maar vandaag was het café op dinsdag gesloten. Waarom?
Ik besloot op vrijdag terug te komen, ook een goed begin van het weekend, dacht ik nog. Als ik toen geweten had, wat ik nu weet…..

De vrijdag werd meteen naar mijn favoriete dag opgewaardeerd. De zaterdag kwam erbij, de zondag…… In slechts heel korte tijd raakte ik vertrouwd met het bonte gezelschap stamgasten, die er al sinds jaar en dag kwamen en voor ik het wist, dronk ook ik er iedere dag mijn biertje. Mijn boeken bleven voortaan thuis. Ik zoog met graagte de levendige verhalen van mijn mede cafébezoekers op. Ik kreeg alle ins en outs te horen en raakte betrokken bij hun dagelijks leven. Zo kwam ik er ook stilaan achter dat er iets geheel niet pluis moest zijn.
Op een dag kondigde een geheimzinnige brief een spel aan, een moordspel welteverstaan. En ik speelde dit spel ongewild mee…..

‘Er gaan doden vallen’, kondigt de briefschrijver aan. Wanneer en hoe, is maar de vraag. De politie mag niet ingeschakeld worden, anders zal het leed nog veel groter zijn. Wat wil hij? De dader speelt het slim. Binnen no time heeft hij alle aanwezigen in het café op de kast gejaagd met zijn dreigementen en heeft hij iedereen waar hij ze hebben wil. Ook mij.

Er valt een dode door een ongeval, daarna een dode door zelfmoord en nog wat later wordt er iemand vermoord. Dit blijkt slechts het begin. Gerichte aanvallen raken steeds meer doel, maar met iedere aanval ontstaan er ook meer raadsels. Iedereen wijst naar elkaar. Dan weer wordt de broer van de eigenaar verdacht, dan weer de klusjesman, dan weer een van de stamgasten of hun partners en op enig moment zelfs de caféhouder zelf. Er worden complotten gesmeed, geheimen moeten worden ontrafelt en ik…? Ik zat er middenin.

Er komen meer dreigbrieven. Dagenlang zit ik op mijn zelf toegeëigende barkruk in mijn vertrouwde hoekje in het café. Iedereen die mij een biertje aanbiedt, bekijk ik met argusogen. Moet ik de schrijver van de geheimzinnige brief onder de stamgasten zoeken of onder de eigenaars of het personeel? Wie was er nu oprecht en wie niet? Hevige angst bekroop me.

Ik voelde de vertwijfeling en het verdriet, wanneer er weer iemand dood was. Ik voelde ook de groeiende argwaan naar de, inmiddels toch ingeschakelde, politie, welke ook niet per definitie de beste ideeën had om alles tot een goed einde te brengen. Ik zag en voelde dat de onderlinge verhoudingen scheuren begonnen te vertonen. Ik voelde het vertrouwen afnemen en de paniek toenemen. Toen er een terroristische aanslag dreigde, was ik zelfs geneigd om weg te rennen, maar vluchten was op dat moment onmogelijk. Ik zat er nog steeds middenin.

Uiteindelijk is het mij gelukt om zonder kleerscheuren uit het café te ontsnappen, maar het hele gebeuren heeft flink zijn sporen nagelaten. Het hele verhaal zou me nog lang blijven achtervolgen.
Voor mij voortaan een biertje thuis op de bank!

Wil je weten hoe ik kon ontsnappen?
Lees dan ook deze spannende thriller ‘Op dinsdag gesloten’.

Kees van der Wal dagelijks leven speelt zich af in Vietnam en naast zijn gezin, is schrijven zijn grootse passie. De auteur werd eerder bekend met de spannende detectiveserie ‘Rechercheur Chau’, welke inmiddels uit vijf delen bestaat. Daarnaast schreef hij de managementboeken ‘Essentiële behoeften in het leven’ en ‘Positiviteit’. Met ‘Op dinsdag gesloten’ maakte hij zijn thrillerdebuut, medio mei zal een tweede thriller verschijnen van zijn hand.

http://www.bravenewbooks.nl/walkees

Recensie Prooi

PROOI – FRENS HOORNICK

Een stevig web.

In dit verhaal is niemand wie hij zegt te zijn. Geloof niet alles wat je ziet of hoort.

Meteen al in het eerste hoofdstuk wordt je geconfronteerd met de slachtoffers. Daar hoef je niet naar te raden. Duidelijk is dat ze om het leven zijn gebracht, maar hoe en waarom en vooral door wie?

Rechercheur Tom Leeflang wordt belast met het onderzoek. De drie doden lijken niets met elkaar gemeen te hebben, maar de dader zal daar duidelijk anders over gedacht hebben, gezien de slachtoffers allemaal bijeen liggen in een kelder. Wat brengt iemand ertoe om drie, op het oog onschuldige mensen, om het leven te brengen?

‘Prooi’ bestaat eigenlijk uit vier delen. Noem het een voor-, hoofd- en nagerecht en dan nog een bijgerecht.

Het voorgerecht verteld ons het lot van de slachtoffers, het hoofdgerecht volgt het onderzoek, het nagerecht betreft de dader en het bijgerecht verhaalt over het waarom. Aan het einde ga je met een voldaan gevoel naar huis.

Ik vond het verhaal leuk om te lezen, korte hoofdstukken en vlotte tekst. De personages zijn goed uitgediept. Doordat ze steeds ieder een eigen hoofdstuk hebben, was er genoeg ruimte voor details. Feitelijk zijn er 5 hoofdpersonages. Tijdens het lezen ontstaat er als vanzelf een haat-liefde verhouding met deze personages. Eerst ben je begaan met de slachtoffers, maar later ontstaan ook gemengde gevoelens. Voor de rechercheur niets anders dan respect en voor de dader….hmmm….ook een dubbel gevoel toch wel. De auteur weet dit goed over te brengen.

De dader is in dit geval de spin in het geheel, die een groot web weeft en langzaam zijn prooien vangt. Eenmaal gevangen kom je niet meer los. Wat dat betreft is de titel dan ook zeer goed gekozen.

De spanningsboog in het geheel is niet heel groot in ‘Prooi’, maar toch zit het geheel goed in elkaar en bezorgt het aardig wat aangename uurtjes leesplezier. Ik wil zeker nog wat meer lezen van deze auteur.

Prooi kwam in maart 2022 uit. Eerder schreef Frens Hoornick de boeken ‘De Hoofdprijs’ en ‘Zwarte mamba’.

Verhalen van Frens Hoornick

Recensie Het eindigt met jouw dood

HET EINDIGT MET JOUW DOOD – ALEXANDER OLBRECHTS

Een verhaal vol liefde en emoties, leugens en intriges. Heerlijk!

Wat een sterk begin! Vanaf het eerste hoofdstuk begint het verhaal aan alle kanten aan je te trekken. Er wordt meteen een sfeer gecreëerd waaruit je niet meer weet te ontsnappen.

Je zult als baby maar door je moeder zijn aangedragen als proefpersoon….

Dat is wat de moeder van Daniel deed samen met tal van andere ouders. Alle kinderen werden gevolgd tijdens het opgroeien in de daaropvolgende jaren. Echter, eenmaal volwassen, eist ‘het systeem’, de Omega Corporatie, hen weer op. Er dient ‘geoogst’ te worden. Een voor een verdwijnen de geregistreerde proefpersonen. Voor Daniel begint een zoektocht, niet alleen naar zijn verleden, maar ook naar zijn inmiddels verdwenen vriendin. Ondertussen komt hij erachter dat hij destijds niet de enige baby was waarop medische experimenten werden uitgevoerd. Een zoektocht vol gevaren, die ieders voorstellingsvermogen te boven zal gaan. De klok begint te tikken.

De titel ‘Het eindigt met jouw dood’ doet al meteen vermoeden, dat niet iedereen het gaat overleven. De foto op de cover duidt iets van een DNA-streng aan, wat verwijst naar het medische aspect in het boek. Vrij in het begin zal blijken waarom de auteur deze goedbijpassende titel en cover koos.

Het is een vlot geschreven en goed overzichtelijk verhaal. Er spelen meerdere personen een belangrijke rol, maar omdat ieder personage zijn eigen hoofdstukken krijgt, is dat makkelijk uiteen te houden. Gedurende het lezen worden de onderlinge connecties steeds wat duidelijker, maar worden tegelijkertijd de mysteries waarmee iedereen omringd is, ook wel steeds groter.

Personages zijn heel sterk neergezet, de karakters zijn uitermate goed uitgewerkt. The good men versus the bad guy. De goedaardige proberen hun vege lijf te redden en moeten soms hartverscheurende beslissingen nemen. De slechteriken jagen hen op, liegen, bedriegen en smeden complotten. Zo kruipt ieder personage afzonderlijk steeds iets meer onder je huid. Karakters ‘you love to hate.’

Het verhaal is beeldend en realistisch geschreven, het zou zomaar morgen in de krant kunnen staan als een jarenlang gebleven geheim dat nu pas ontdekt wordt. De soms gruwelijke details zorgen ervoor dat de emoties hoog op kunnen lopen. Wees gewaarschuwd, het verhaal is niet voor tere zieltjes.

Alexander Olbrechts stopt hart en ziel in ieder boek, vaak voegt hij, heel subtiel, ook iets eigens toe. Zo ook weer in dit verhaal. Zo nu en dan laat hij zichzelf in de personages terugzien. Iets van zijn medische achtergrond of iets wat hij zelf meemaakte. En natuurlijk zijn kat Louis, die in alle boeken wel een keer ergens opduikt als figurant. Hoewel een sterke thriller, vinden we er ook hier en daar zeer gevatte humor tussendoor. Iets wat we ook aan het karakter van de auteur kunnen toeschrijven. Wie hem iets persoonlijker kent, zal dit alles zeker herkennen.

Heerlijk leesvoer, met af en toe wat Vlaams in het doen en laten van de personages, en hier en daar ook wat Engelse uitdrukkingen, maar dat past ook wel bij het verhaal in dit geval.

Ik heb het graag gelezen, even als Alexander’s voorgaande boek Gevlinderd en de novelle De puzzelaar. Daarnaast schreef hij het kortverhaal ‘De tantalusmoorden’ in de bundel Fatale Ontmoetingen.

Alexander, je hebt een ietwat aparte schrijfstijl, welke je niet vaak ziet. Beschouw het als een compliment. Ik hoop dat je dit weet vast te houden in volgende boeken! Het zou je persoonlijke handtekening zijn. 

Recensie De Orde

Wat is het je waard om alles in je leven op te geven en bij een sekte aan te sluiten?

Onlangs las ik deze mooie thriller De orde van Karin Kallenberg en Dimitri Van Hove, een meeslepend verhaal dat laat zien hoe kwetsbaar je als mens bent.

Er wordt vaak met een vingertje gewezen naar personen, die heel hun leven opgaven om bij een sekte te gaan. Maar heel vaak gaat daar een leven vol zorgen en gemiste kansen aan vooraf. Men denkt vaak: hoe kan je zo naïef zijn, om je over te laten halen, maar zo simpel is het niet. Je kan en mag niet zomaar iemand veroordelen, je kan niet in iemands hoofd kijken.

De eerste hoofdpersoon in dit boek, Amber, kiest op een zwak moment in haar leven voor De orde van het Licht. De charismatische leider, die zich Vader laat noemen, belooft haar geen ‘gouden bergen’ maar wel verlossing.

De tweede hoofdpersoon, Jeroen, hoort over de echte ‘gouden bergen’ van de schatrijke leider. In zak en as om zijn doodzieke dochter, besluit hij in een wanhopige poging om haar leven te redden, te infiltreren bij De orde van het Licht. Daar kruist Amber zijn pad.

Het is een zeer goed uitgebouwd verhaal, beschrijvend, beeldend, veel details, maar nergens te uitgebreid. Het leest lekker weg.  Niet te snelle spanningsopbouw maakt dat je langzaam steeds meer betrokken raakt en meegezogen wordt.

De karakters van de personages zijn zo goed beschreven dat je letterlijk in hun huid kruipt. Hun gemoedstoestand is de jouwe. Ik had afwisselende gevoelens voor ze, soms medelijden: ‘wat naar dat je dat overkomt’, dan weer ergernis: ‘doe even normaal’, dan weer boos: ‘waar ben je nu weer mee bezig, wat ben je voor een klootzak’. En dat gold afwisselend voor alle betrokkenen. Ik kon me bepaalde momenten heel goed in hen verplaatsen. Soms moest ik zelfs oppassen om toch niet enige sympathie te krijgen voor de sekteleider. Heel raar vond ik dat laatste, dat dat zoiets bij mij kon opwekken.

Het boek zit ook boordevol info, niet letterlijk, maar als het er niet staat dan verbeeld je het je wel, je leest tussen de regels door, zo goed zijn de details uitgewerkt. Het verhaal leest in rap tempo, vlot geschreven, waarbij heel goed naar een mooie ontknoping wordt toegeschreven. Het boek houd je nog wel even bezig na het lezen.

Het verhaal had voor mij deze keer ook wat raakvlakken. Niet wat betreft de sekte, maar heel kleine dingetjes in het verhaal zelf. Zo heb ik wel iets met paarden en biggen en ook mijn naam bleek nog een bescheiden rol in het verhaal te kennen, alsmede die van mijn stiefdochter. Ook zij heeft geen goede basis gehad in haar jeugd. Het had haar ook zomaar kunnen overkomen, dacht ik tijdens het lezen.

Eigenlijk triest dat het verhaal zo actueel is. Er zijn in NL meerdere sektes en zo nu en dan raakt er een bekend in het nieuws. Maar veel vaker weten we niet wat er achter de voordeur afspeelt. Het kan zomaar in jouw omgeving zijn. Dit boek is niet alleen spannende thriller, maar opent misschien ook wat ogen. Het boek gaat echt de diepte in.

Inspirerende thriller met krachtige boodschap.

Karin Kallenberg en Dimitri Van Hove schreven samen eerder de thrillers Penitenza en BB. Daarna scheidden hun wegen. Ondertussen heeft Karin Wespennest haar thriller uitgebracht. Dimitri is nog schrijvende. P.S Ben bij dat Hadrianus in het verhaal is gebleven (voor de nieuwsgierigen wat ik er mee bedoel: zie FB: Columns van Karin Kallenberg.

Recensie De Kluwen

DE KLUWEN – TERRENCE LAUERHOHN

Een parel onder de griezels!

Totaal van de kaart was ik na het lezen van dit boek!

Ik voelde dagenlang, zo niet wekenlang, alleen nog maar tientallen ogen die mij leken te bespieden, en dat kwam echt niet door de lichtgevende ogen van mijn kattenbeest of de droopy-ogen van mijn blaffende grijze snuit. Je loopt echt op je tenen, geloof me!

De entiteiten willen je grijpen, hun eeuwige honger naar macht  stillen, ze houden je wel even bezig.

Een ‘entiteit’ is iets dat een bestaan heeft. De term beklemtoont van ditgene de hoedanigheid dat het er is. In het Latijn is een ens een “zijnde” en is de entitas het “het er zijn van een zijnde”. Een entiteit kan zowel materieel als immaterieel (abstract) van aard zijn. Een materiële entiteit staat gelijk aan een, al dan niet levend, object. Een immateriële entiteit is bijvoorbeeld een wet, een idee, een verzameling.

Dit verhaal is doorspekt met paranormale activiteit, zichtbare manifestaties omringen je tijdens het lezen van dit spannende boek. Oude geschriften met gevaarlijke incantaties, een oud huis met klagend krakende muren, residuen die volledig uit energie bestaan en veel entiteiten. Dat zijn de ingrediënten van dit spannende boek van @Terrence Lauerhohn. 

Inhoud: Vijf vrienden. Hun vriendschap is hecht. Voor hun televisieprogramma onderzoeken ze paranormale verschijnselen. Zij weten dat geesten bestaan en zijn er niet bang van. Tot ze zich in het huis van een occultist en seriemoordenaar laten opsluiten. Vanaf dat moment loopt de hele mensheid groot gevaar. Zij kunnen de wereld echter alleen van de ondergang redden door zelf in leven te blijven. De sterkte van hun vriendschap, hun moed, en hun beslissingen zullen uiteindelijk de doorslag geven. De Kluwen is een verhaal dat de grens tussen eng en gruwelijk angstvallig vaak overschrijdt.

De auteur weet dit alles zeer goed neer te zetten, erg realistisch. Je waant je zelf ook als een van de personages in het oude ‘spook’-huis. Je voelt hun angst, hun nekharen overeind komen. Je probeert ze stilaan te vertellen wat ze moeten doen, te redden als het bijna misgaat en je rent net zo hard mee als ze op de vlucht slaan. Hoe doet de auteur dat toch? Het gaat je psychisch vermogen soms ver te boven. Grenzen tussen het hiernamaals en het aardse domein vervagen.

Het was echt heerlijk meeslepend om te lezen. Wel ging voor mij persoonlijk de vaart er wat uit door vele (voor mij) onbekende woorden uit de bovennatuurlijke wereld, waarvan ik soms de betekenis ook niet uit het verhaal kon halen. Maar lezers die meer van deze wereld weten zullen er zo doorheen lezen. Een woord verstond ik wel: ‘boerensnotlap’,  wat opeens spontaan opdook te midden van dit serieus enge verhaal, even een glimlach uitlokte en mijn kaakspieren deed ontspannen, want ongemerkt stond ik bol van de spanning tijdens het lezen. De rillingen in je lijf breiden genadeloos uit.

‘Ze vreten aan je.’

Ik lees graag thrillers en horrorverhalen. Meest lees ik s ’nachts. Geen probleem. In mijn slaap en dromen schrijf ik soms zelfs vast de verhalen wat verder. Om de volgende dag dan compleet in de war te raken als ik verder lees, omdat het verhaal dan niet meer klopt opeens. Terrence haalde met dit boek wel helemaal alles overhoop bij mij. In combi met mijn morfine net na mijn operatie waren helemaal de rapen gaar. Er liepen zombies verkleed als dokter op de gang en verpleegsters zonder armen zweefden boven mijn bed. Wat was echt en wat niet ?  Het duurde echt even voor ik dit spannende paranormale verhaal kon loslaten.

Realiseer je, dat je na het lezen van dit boek niet meer alleen bent ! 

Over de auteur: Terrence Lauerhohn is geboren in 1960 en lag toen in een Brabantse wieg te ’s Hertogenbosch. Tegenwoordig woont hij in Rilland (Zeeland). Pas op 51jarige leeftijd is hij gaan schrijven. Met zijn donkere pen weet hij Thriller – en horrorliefhebbers tot op de laatste punt geboeid te houden. Andere titels van hem zijn: De negen cirkels, Wegversperring, Nirwana, Zielenmenners en Blauwe Bonen.

Recensie Gevlinderd

GEVLINDERD – ALEXANDER OLBRECHTS

Onlangs heb ik ‘Gevlinderd’ mogen lezen van Alexander Olbrechts, een drama met veel thrillerelementen. Buiten dat dit boek een prachtige cover heeft, die helemaal duidelijk wordt na het lezen, is het echt een pracht verhaal. Het speelt zich af in het Vlaamse Kortenberg, Steenokkerzeel en omstreken.

‘Gevlinderd’ is een verhaal met daarin een thema verweven uit onze dagelijkse maatschappij.

Zo volgen we in dit spannende verhaal Lydia Muysen, een gynaecologe, die lijdt aan depressies en een alcoholprobleem heeft en hoe zij probeert af te rekenen met demonen uit haar verleden. Ook in het heden doemen er enkele niet gewenste effecten op. Dit is zeer goed uitgewerkt, met veel details over hoe de beiden ziektebeelden verlopen, zonder belerend over te komen en het is een hele goede aanvulling om dit drama/deze thriller te kunnen volgen. Ook hoofdpersonage Lydia is daarbij heel goed neergezet, haar leer je echt kennen. De andere personages zijn wat oppervlakkiger beschreven, maar dat is in dit geval juist goed gekozen bij dit verhaal, anders zou je te veel overvoert worden.

INHOUD: In Gevlinderd treffen gruwelijke moorden en persoonlijke drama’s de gynaecologe Lydia Muysen. Aan haar turbulent verleden heeft Lydia – Lys voor de vrienden – een zware depressie en een alcoholverslaving overgehouden. Tijdens de sessies met haar therapeut verhaalt Lys over haar verleden en probeert ze op haar eigen manier deze ingrijpende gebeurtenissen te verwerken. Lys groeide op in een disfunctioneel gezin en haar kinderjaren werden gekleurd door de afwezigheid van haar vader, maar ook door de ziekte en het overlijden van haar geliefde broer Gabriel. De tweede grote tegenslag was de ontdekking dat ze onvruchtbaar is en dat haar man Richard Duquesne in de nasleep hiervan een kind bij zijn secretaresse heeft verwekt. Tot overmaat van ramp ontdekt Lys dat ze zich in het epicentrum bevindt van het onbekende plan van een gruwelijke seriemoordenaar die vrouwen genitaal verminkt en een grote, tropische vlinder op hun vagina speldt. De moordenaar laat bij elk nieuw lichaam de afgesneden delen van het vorige slachtoffer achter, vormgegeven als een morbide vlinderkarikatuur. Zal Lys zich uit deze penibele toestand weten te redden of wordt ze het volgende slachtoffer?

Het verhaal kent een tijdsverloop tussen 1983 en 2019. Ieder hoofdstuk geeft duidelijk aan waar we staan, in heden of verleden en welk personage ‘aan het woord’ is. Daardoor leest het makkelijk, een lekkere vlotte pen. De spanning word goed gedoseerd opgebouwd.

Aan het einde word je nog even flink verrast. Hoewel je denkt het hoofdpersonage door te hebben en het antwoord op alle vragen wel te kennen, laat de auteur je in het laatste hoofdstuk toch verbaast achter. Goed naar de ontknoping toegeschreven, verrassende plottwist. Een pracht debuut (mei 2020) van Alexander Olbrechts. Ik kijk zeker uit naar zijn volgende boek ‘Het eindigt met jouw dood’, welke onlangs in december 2021 verschenen is.

Recensie De laatste grens

DE LAATSTE GRENS – DOMINIQUE DE BRUYNE

Vorig jaar, in 2020, verscheen ‘De laatste grens’, het debuut van de Vlaamse auteur Dominique de Bruyne. Dit jaar, 2021, verscheen Absint, het vervolg en momenteel wordt er aan het laatste deel geschreven van deze trilogie : Slaapmutsje. Een reeks verhalen, met een vast personage: FBI agente Mijanou Naughton.

Ik las het eerste deel, ‘De laatste grens’. Een mooie start in deze trilogie.

In ‘De laatste grens’ volgen FBI agente Mijanou Naughton en haar collega’s het spoor van een moordenaar. Hij heeft het vooral voorzien op dames, verleid ze en brengt ze om het leven. Hij laat bij ieder slachtoffer iets achter, waardoor er zich een patroon lijkt te ontwikkelen en hij al snel als seriemoordenaar wordt neergeschreven. Hoewel ze telkenmale op het goede spoor lijken te zitten, is hij Mijanou en haar team toch steeds een streepje voor. Door het verhaal heen, krijgen we ook een kijkje in het privéleven van Mijanou, maar dat wil ze het liefst achter zich laten. Ze stort zich daarom met verve op haar werk.
Het boek wordt afwisselend vanuit Mijanou en de slachtoffers of de moordenaar geschreven, dat maakt het goed te volgen. Je kijkt mee in het hoofd van de dader, er vormt zich een beeld van wat zijn beweegredenen zijn om zoiets beestachtigs te doen. Je voelt de angst van de slachtoffers, die zich afvragen waarom juist zij uitverkoren zijn. De moordenaar komt dichtbij, ook bij Mijanou zelf. Waarom?

Af en toe zijn er stukken tekst schuin gedrukt, de gedachten van de slachtoffers. Je weet niet wat de moordenaar op dat moment met ze doet, dat wordt niet beschreven, maar je voelt het wel. Gruwelijk.

Een spannend verhaal, alle puzzelstukjes vallen uiteindelijk op hun plaats, goed naar het einde toe geschreven. Ook begint ieder hoofdstuk met een paar regels van een songtekst, een leuke aanvulling. Verrassend plot, een compleet geheel, maar toch biedt het ruimte voor een vervolg. Iets om naar uit te kijken !

Recensie : Het hol van de rat

HET HOL VAN DE RAT (Kim Verheugen )

Woorden zijn net magneetjes, ze trekken aan of ze stoten af. Door de juiste woorden te gebruiken trek je lezers. Dit krijgt Kim Verheugen met Het hol van de rat ook voor elkaar. Je ogen trekken als vanzelf naar de letters en je verslind ieder woord.

Het hol van de rat, een spannend psychologisch drama. Een thriller waarin de auteur maatschappelijke thema’s uit het dagelijks leven niet uit de weg gaat. Kim Verheugen kleurt graag buiten de lijntjes zonder de serieuze ondertoon te vergeten. Dat is tevens de kracht ook van al haar reeds eerder verschenen boeken.  Deze keer haalt ze thema’s aan als geloof, homoseksualiteit en Gothic.

9 mensen zitten opgesloten in een gebouw, 9 mensen met een totaal ander verleden en totaal andere achtergrond. En er lijkt geen andere uitweg te zijn dan de dood. Wat gaf de doorslag voor de dader om juist deze 9 persoonlijkheden bijeen te zetten, of was dat toeval? En wat wil hij van ze?

In Het hol van de rat leer je al deze mensen een voor een kennen, met sommige wordt je min of meer ‘vriendjes’ met andere totaal niet. Vooral het karakter van hoofdpersoon Emma kruipt onder je huid, een krachtige vrouw, met een goed hart, maar ze draagt een enorme rugzak met zich mee. Net als de andere personages overigens. Een ieder heeft zijn/haar eigen verleden. Door de oplopende spanningen en barre omstandigheden waarin ze verkeren, worden de onderlinge verstandhoudingen steeds slechter en beginnen de verschillende karakters steeds meer te botsen. Ze beginnen elkaar na aan het leven te staan en bovendien zijn er ook nog een paar andere ongenode gasten. De spanning is tijdens het lezen zo goed te om je heen te voelen dat het letterlijk lijkt alsof jij als lezer ook bij hen opgesloten zit. 

Het verhaal is met veel diepgang geschreven, afwisselend vanuit de dader of de andere personages. Het leest heel vlot. Er worden verschillende maatschappelijke thema’s aangehaald, wat dit verhaal een interessant geheel maakt. Het einde heeft een zeer verrassende plottwist en zie je totaal niet aankomen. Hoewel ik het verhaal drie keer onder ogen kreeg, (ik was destijds zijdelings betrokken bij het ontstaan van het verhaal, ik mocht dagelijks meelezen terwijl Kim Verheugen het hele manuscript in slechts twee weken tijd schreef! ) vond ik keer op keer echt heel goed naar het einde toegeschreven. Het blijft boeien en tevens zet het verhaal je aan het denken. Ook na het dichtslaan van het boek houdt het verhaal je nog wel een tijdje bezig.

Kim Verheugen werd eerder bekend met de thrillers ‘Als het roodborstje haar kleur verliest’, De wijven van vijf en Ravenzwart bloed, waarmee ze een Indie Award won. Eenmalig maakte ze een uitstapje met de roman ‘Scherven brengen echt geluk’.

Wie Kim Verheugen overigens wat beter kent, zal ook wat persoonlijke eigenschappen herkennen van haarzelf in het verhaal. Ondanks de ernst van de situatie waarin de slachtoffers verkeren, zal je toch af en toe een glimlach niet kunnen onderdrukken tijdens het lezen.  Kim heeft door de jaren heen een geheel eigen schrijfstijl ontwikkeld en Het hol van de rat is ook nu weer echt geheel op ‘zijn Kimsels’ geschreven.

Recensie : Oscar

In mijn vakantie las ik de spannende thriller Oscar van Yvonne Franssen.

Hoe leuk is het als je zelf min of meer blijkt mee te spelen in een boek, om je eigen naam tegen te komen? Voordat ik het boek kreeg wist ik van niets. Uit de flaptekst bleek niets en ook Yvonne had niets gezegd van te voren. Het boek was gesigneerd en er stond:

And Oscar goes to: Shirley, die haar naam hierna nog veelvuldig zal tegenkomen!

En nog viel bij mij het o zo bekende ‘kwartje’ niet.

Zo leuk om daarna te ontdekken dat je zelf een kleine bijrol in het verhaal blijkt te hebben. Dus ik werd razend nieuwsgierig. Helaas bleek al snel dat het met mij niet goed zou aflopen (géén spoiler), maar het verhaal was er niet minder om.

Het blijkt geweldig goed in elkaar te zitten. Langzaam opbouwende verhaallijn, zodat je alle kans krijgt de vele details in je op te nemen. Geen idee waar het heen gaat en waar de oplossing van de vermeende misdaden te zoeken. Dat kabbelt steeds voort, tot het plots in stroomversnelling gaat. Je hersenen en vooral geheugen proberen alles te volgen en te onthouden, zoveel gebeurd er opeens, maar zullen vele malen crashen. Uiteindelijk volgen een aantal echt verrassende plottwisten en laat Yvonne de lezer totaal verbijsterend achter. Hoe kan het dat ik dit niet heb zien aankomen?
Subliem geschreven. Smaakt zeker naar meer.

Yvonne debuteerde in 2011 met de literaire thriller ‘Talio’. Daarna volgden ‘Mysterie aan de Maas’, ‘De genius’, ‘Schaduwen’ en ‘Kamer 305’. En velen weten het misschien niet, maar Yvonne schrijft ook graag versjes en verhalen op maat. In 2018 verscheen haar boek ‘Oma zegt’ met daarin een verzameling van oma’s mooiste, liefste en ondeugendste versjes.

Uitgegeven bij Futuro uitgevers. Juni 2021