Voor Yvonne Sonke – auteur las ik het boek Wodka & Ranja. Een aangrijpend, zeg maar gerust schrijnend verhaal. Het boek gaat over 2 kinderen, die mishandeld worden door hun aan alcohol verslaafde moeder. Daarbij moet je niet denken aan lichamelijke mishandeling, maar psychische mishandeling. Wat minstens net zo erg is, maar helaas tegelijkertijd ook een stuk minder zichtbaar voor de omgeving.
Het verhaal is fictief, maar met waargebeurde feiten. De situaties waarin de moeder en de kinderen belanden zijn zo uit het leven gegrepen. Het kan achter elke voordeur verborgen zitten.
De kinderen uit dit verhaal worden dagelijks geconfronteerd met dingen die je als kind echt niet hoort mee te maken, hoort te zien of wil meemaken en groeien op onder erbarmelijke omstandigheden. Je staat klaar om te oordelen. Toch ervaar je tijdens het lezen de liefde die de moeder onvoorwaardelijk heeft voor haar kinderen. Een dubbel gevoel. Ze wil er absoluut voor haar kinderen zijn, maar alleen kan ze niet anders, dan steeds terug grijpen naar de fles. De alcohol verslaving is een ziekte geworden en alle hulp lijkt ver weg.
Eenmaal in het boek begonnen, is het moeilijk weg te leggen. Het deed mij denken aan vroeger. Ik had toen een buurjongen met een klein zusje, destijds 8 en 3 jaar oud, die ook onder deze omstandigheden opgroeiden. Ik had toen zelf ook net kleine kinderen. En dan gebeurd het. Je hoort de verhalen, je ziet dingen met je eigen ogen gebeuren, of juist niet gebeuren, maar je hebt zo je bedenkingen. En je twijfelt, want de echte waarheid van binnen ken je niet. Je eigen kinderen groeien op en als je in hun ogen kijkt en hun geluk ervaart, kun je niet voorstellen dat er elders iets totaal anders kan afspelen achter de voordeur. Dus doe je niets. Ik denk daar nog vaak aan terug. Als ik toen zoveel levenservaring had als nu, dan had ik zeker aan de bel getrokken. Gelukkig voor de buurjongen en zijn kleine zusje deden andere mensen dat wel, al was het al te laat. De jarenlange mishandeling had al diepe sporen getrokken in hun psychische gesteldheid. De kinderen van destijds, weet ik, dragen er nu nog steeds de gevolgen van, al zijn ze inmiddels volwassen. Ook in dit verhaal gaat het zo. Er zijn signalen naar buiten, maar de omgeving twijfelt om in te grijpen. En dus doen ze niets of weinig.
De auteur raakt je met dit verhaal. Alles is tot in details beschreven, en de karakters zijn goed neergezet. Je voelt het leed van de kinderen en de onmacht van de moeder zo goed. Ondanks dat je geneigd bent om met een bestraffend vingertje naar de moeder te wijzen en de kinderen te omarmen, ontwikkel je toch ook enigszins sympathie voor hun moeder, hoe onwaarschijnlijk dit ook klinkt. Haar liefde is onvoorwaardelijk, ze heeft dit absoluut niet gewild toen ze haar kinderen op de wereld zette.
Sterk geschreven verhaal, wat je compleet leegzuigt tijdens het lezen, het moest wel even bezinken nadien. Enige gemis vond ik dat het einde wel enigszins abrupt stopt, een soort van open einde. Er had naar mijn mening nog wel een hoofdstuk toegevoegd kunnen worden of een extra nawoord bij gemogen over hoe het de hoofdpersonen later in hun leven is vergaan.
Het boek is een echte eyeopener, welke linkt aan de nieuwsberichten die helaas nog vrijwel dagelijks in kranten staan, over dit grote verborgen leed.
Yvonne Sonke is het pseudoniem van Yvonne Schoolderman-van Betlehem. Zij publiceerde ruim 250 blogs, ervaringen als patiënt en verpleegkundige vormden de basis. Daarna schreef zij vooral korte verhalen. Deels gepubliceerd in diverse bundels. Wodka & Ranja is haar eerste boek, gebaseerd op eigen herinneringen uit haar vroege jeugdjaren, aangevuld met fictie.
De helft van de royalty’s voor ‘Wodka & Ranja’ gaan naar ‘Het vergeten kind’. Een organisatie die zich inzet voor kinderen die opgroeien in gezinnen met meervoudige problematiek, bijvoorbeeld ten gevolge van overmatig drankgebruik van een of beide ouders.
